De naaktheid van de rotsblokken eromheen heeft de soberheid van de muren van Mycene en de eenvoud van een mnnara, de Siciliaanse stenen omheining voor de kudde, maar de cirkelvormige ruimte, in zijn kale, onopgesmukte essentie, heeft de abstractheid van een tijdloze plek, waar materie zijn slakken verliest om een symbool te worden. Een nederige patera, een kosmogonische ruimte, een dunne en doorlatende grens tussen verleden, heden en toekomst: dit is het Andromeda Theater, een visionaire creatie van de Siciliaanse herder-beeldhouwer Lorenzo Reina. Moderne vertolker van die buitengewone link tussen ritus en representatie, tussen ethiek en esthetiek die het theater van de oorsprong was, waarvan Sicilië enkele van de belangrijkste architecturale 'incarnaties' bewaart, verzamelt Reina zijn prachtige echo en lanceert het opnieuw naar de toekomst, zijn voeten goed verankerd aan die wortels die in de link tussen natuur en cultuur hun meest robuuste vezel hebben. Een open post op het landschap, dit theater wordt het landschap zelf door de natuurlijke bemiddeling van kunst die voor Reina "poëzie van het leven" is
We zijn in Contrada Rocca, op de bergen van Santo Stefano Quisquina, een klein dorpje van middeleeuwse oorsprong in de provincie Agrigento. Duizend meter hoog is er een uitzicht dat vertigo geeft, die alleen een blik verder dan de wolken kan geven. Aan de horizon de zee van het Siciliaanse Kanaal en, in het midden, het eiland Pantelleria, een hoofdbestanddeel van degenen die voor sommigen de echte Colonne d'Ercole van homerische herinnering waren. Lorenzo's "extreme grens" is erin geslaagd deze te overwinnen door de grens van zijn pastorale wereld te transformeren in een toegangspoort tot kunst, een kunst die een dialoog aangaat met de natuur, voorbij elke tweedeling, en een interactie aangaat met de wereld, die hier een eerbetoon brengt aan het werk van een man die zijn lot in zijn vuist nam door het eerst omver te werpen en dan de regels te dicteren.
Ja, want het lot van Lorenzo was om herder te worden, hoewel zijn passie voor cultuur hem in de borst brandde. De enige zoon, hij stopte met zijn studie in de achtste klas om zijn gewonde vader, geschiedenis, filosofie, kunst, astronomie, natuurwetenschappen in de kampen te helpen. Ze waren bronnen om autodidact te zijn door de boeken te lezen die van de zusters waren geleend. En het was een wandeling door de bergen met zijn kudde schapen dat de ontmoeting plaatsvond op het familieterrein, met dit terras op het oneindige waar hij zich een theater voorstelde en bouwde met zijn handen gewijd aan het sterrenbeeld Andromeda. Het hoogste stenen theater ter wereld. Honderdtwee stenen kubussen, van bovenaf gezien in de vorm van achtpuntige sterren, liggen verspreid voor het proscenium: ze zijn de exacte aardse projectie van dat sterrenbeeld, dat tot leven komt zodra elke toeschouwer zijn plaats inneemt, verlichtend met immense op deze plaats van absolute gemeenschap met de natuur en met het heilige dat het doet trillen. Geïnspireerd door de wetenschappelijke theorie en het poëtische beeld van een toekomstige botsing tussen de Andromeda-melkweg en de Melkweg "die 500 duizend km per seconde zullen halen en uiteindelijk zullen samensmelten. Een gebeurtenis ver in de tijd, maar die ik me voorstel als de uiteindelijke doel van alles ".
Steen na steen heeft Lorenzo zijn theater zo gevormd, maar zijn demiurgische act kent geen einde, want deze plek en zijn leven zijn één geworden: "hoe je nooit stopt met jezelf te kunnen verbeteren, dus er zal tijd en ruimte zijn om dit theater, waar ik me deel van voel, te verbeteren' - zegt hij - richtte de geest zich op het volgende doel, het bijna voltooide 'Teatro di Terra', een binnentheater voor wintervoorstellingen, vol verwijzingen naar onze planeet.
In het Theater van Andromeda *, een zeer scenografisch element van het complex, is het toegankelijk via een metalen deur die rond zijn as draait en is geïnspireerd op de rotatie van de aarde en de afwisseling van dag en nacht; in feite, wanneer het aan de ene kant gesloten is, verslaat het de zon, terwijl er aan de andere kant een schaduw is. Als je die drempel overgaat, betreed je een andere dimensie, een waarin de innerlijke wereld van Lorenzo, die vorm heeft gekregen in het theater, de verbeelding ontmoet van de toeschouwers, voortdurend gevormd door het vruchtbare zaad van scenische kunst en door de visie van een natuurlijk landschap dat nooit gelijk aan hemzelf.